?? شبهه تاریخی مطلاق بودن امام حسن (علیه السلام)

یکی از موضوعاتی که قرن ها مورخان و نویسندگان مسلمان به آن می پرداختند و حتی به آن تفاخر می کردند ، داستان ازدواج و طلاق های متعدد امام حسن مجتبی (ع) بوده است. راویان از 8 تا 400 زن برای امام حسن(ع) برشمرده اند.

✔بررسی محتوایی و سندی روایات

_ واژه “مطلاق” به دنبال نکاح و ازدواج دائمی مطرح می شود نه ازدواج موقت و ملک یمین، که در این صورت باید در طهر غیر مواقعه طلاق انجام گیرد. رعایت چنین شرایطی با تعداد ازدواج های صورت گرفته چگونه می تواند هم خوانی داشته باشد.؟

_ خداوند متعال طلاق را مبغوض دانسته است چنان که امام صادق (ع) فرموده اند ؛ “خداوند خانه ای را که در آن ازدواج انجام گیرد دوست دارد و خانه ای را که طلاق در آن رخ دهد دشمن می دارد و جیزی منفورتر از طلاق در نزد خداوند نیست” وسائل الشیعه،ج5
بنابراین چگونه محل باور است که امام معصوم که مربی انسانهاست چنین عمل مبغوضی را انجام دهد و اثرهای ناگوار آن را نادیده گرفته و هرچند روز اقدام به طلاق کند؟

_ چرا امام مجتبی(ع) بدون مطالعه و شناخت و با سرعت همسر انتخاب می کرد که بعد از مدت کوتاهی مجبور به طلاق و جدایی شود؟ نام و نشان این تعداد از زنان چیست؟ از کدام قبیله و عشیره بوده اند؟چه کسانی بر طلاق آنان شهادت داده اند؟
آن زنها پس از طلاق به همسری چه کسانی درآمده اند؟
اینها پرسش هایی است که هیچ گاه پاسخ داده نشد در حالی که می دانیم عرب اهتمام ویژه ای به علم انساب و ثبت نام پدر و مادر و قبیله و عشیره افراد داشتند به خصوص خاندان رسالت به لحاظ جایگاه ویژه ای که داشتند مورخان (چه شیعه و چه سنی) جزئیات زندگی آنان را زیر زره بین قرار می دادند و چنین پرسش هایی درباره افراد دیگری که به مراتب به لحاظ شخصیتی ضعیفتر از امام بودند، پاسخ داده شده است.

_تفاوت بین عدد 8 تا 400 بسیار فاحش است که خود گواه روشنی از کذب بودن چنین خبرهایی است.

_مرجع و مصدر بیشتر این روایتها به سه راوی می رسد؛ ابوطالب مکی، محمد بن عمر واقد، ابوالحسن مدائنی
که آنها نه تنها از نظر علمای شیعه بلکه از نظر علمای اهل سنت نیز مورد وثوق و اطمینان نیستند.

 نکته مهم) چرا نسبت ازدواج های زیاد و طلاق های مکرر در زمان امیر المومنین (ع) و خود امام مجتبی و امام حسین (علیهما السلام) بلکه بالاتر تا بعد از قرن یکم مطرح نبوده و در کتب تاریخی اثری از این تهمت ها دیده نمی شود؟
در سال 137 هجری قمری، منصور دوانیقی از خلفای عباسی روی کار آمد که جهت خاموش کردن نهضت های علویان از هیچ تهمتی پرهیز نداشت. بعد از قیام سادات حسنی در سال 145 هجری که تا مرز نابودی خلافت منصور پیش رفت اما به دستور او، قیام کنندگان دستگیر و روانه زندان شدند و او در ضمن ایراد خطبه ای در برابر عده ای از اهل خراسان چنین گفت؛
“… پدرشان علی بن ابی طالب(ع) برای خلافت به پا خواست و لکن پیروز نشد… شیعیان و یارانش بر او حمله کردند و او را کشتند آن گاه فرزندش حسن به پا خواست. به خدا سوگند! پول هایی را که به وی عرضه شده بود پذیرفت و معاویه او را فریب داد … او را برکنار کرد … و آن گاه به شهر خود بازگشت و روی به زنان .آورد. امروز با یکی ازدواج می کرد و فردای آن روز یکی را طلاق می داد و با این شیوه به سر برد تا در بستر خویش بمرد. “1

.

1_ با اقتباس از کتاب حقایق پنهان، احمد زمانی
نشر بوستان کتاب

.

.

.